WIERSZ

Kto dziś pamięta te dawne lata,

w bzach i jaśminach schowana chata. 

Na dachu złote słomy poszycie,

 pod oknem malwy w pełnym rozkwicie...

Skrzypiący żuraw, stągwie drewniane,

sztachety w płocie nie malowane,

garnki gliniane, pościele lniane,

echo kijanek wcześnie nad ranem.

I polne kwiaty, zioła, jagody,

sad antonówek pięknej urody.

Poziomki w lecie, dorodne grzyby,

teraz też mamy, ale na niby...

 A wieczorami koncerty żabie,

 zielona rzęsa na dzikim stawie.

Wąsate raki na szczypcach grały,

smaku fenolu nie wyczuwały.

Na łąkach konie i mleczne krowy,

 dzwoniły pęta oraz podkowy.

Słodka to była dla nich niewola,

nie znały strachu-plagi e-bola.

W sadzawce, stawie, zwyczajnym rowie,

 gdzie smukłe trzciny, dzikie sitowie,

mleko chłodzili w blaszanych kaniach,

na wierzchu pyszna, żółta śmietana...

Na liściach chrzanu bochenki chleba,

krzyżem znaczone prośbą do nieba.

Siwa kapusta z grochem i kaszą,

kraszona była sadłem, kiełbasą.

W oberżach lało się stare wina.

Nie oszczędzano nawet węgrzyna.

Cne śliwowice i pitne miody

 oraz dziewice pięknej urody...

  Wciąż na Kopciuszka był popyt wielki,

które traciły z nóg pantofelki.

Dzisiaj pod lasem stoi ich wiele,

 i gubią duszę, nie pantofelek...

 Jeżeli chcesz wiedzieć, co mgła osłania,

 starodruk sięga aż do zarania.

Wtedy ludziska świat szanowali,

kromka upadła - wnet całowali.

Teraz pełne śmietniki chleba

kwitnące pleśnią, skargą do nieba.

A ludzie szemrzą, że ciągle im mało -

może przypomnieć, by się przydało...

Pozdrawiam Jag.